Recensie Un dia nobo: “Kleurrijk toneel over discriminatie”

Op het podium in de tuin van keramiekmuseum Princessehof in Leeuwarden staat het bewuste schilderij dat de beide suppoosten moeten bewaken. Dat wil zeggen, de grote lijst is leeg, de afbeelding zelf ontbreekt. Daarvoor in de plaats hangt het rode jasje, symbool voor Sideron, de kleine slaaf aan het Stadhouderlijk Hof.En zeker, de toeschouwer weet wat hiermee wordt verbeeld, maar desondanks kost het best wat moeite om dat vervloekte schilderij voor de geest te halen. Enfin, mooi om dan te zien hoe Hiske en Yuli dat plaatje langzaamaan inkleuren en het publiek door de lijst heen meenemen in het verleden. Mee op zoektocht, de diepte in. Ook al kan het pijn doen.Prachtig hoe dan het schilderij toch tot leven komt. Met scènes over de Friese plantagehouders die groot werden door slavenarbeid. Niet meer, niet minder. Hoe vernedering en mishandeling middelen waren tot het verrijken en de bescherming van de eigen positieHoe Marijke Meu, de Friese vleinaam voor Maria Louise van Hessen-Kassel, het publiek dan wil voorhouden dat ze de kleine Sideron juist bevrijd heeft van de slavernij. Van de dwangarbeid op de plantage.Als bediende bad hij nu immers in weelde, aangekleed met de mooiste kleren van de duurste stof Het ‘binnenlandse’ commentaar van de zijkant door Edsillia liegt er niet om. De vrijheid is maar relatief.

Bron: Omrop Fryslân